zaterdag 23 juni 2012

De tweede week

1 week oud.... nog een doof en blind beertje.


Bij Robert lekker slapen... vind Lotte prima, kan die ook even ergens anders gaan liggen.
Maar niet te lang want bij mama Lotte is het toch heel fijn..


Al een echt Saarloos slaaphoudingkje: 1.5 week oud...

Bij Wilma op de arm... Trotse oma ;)



Met de oortjes die open zijn gegaan reageert hij al heel anders op dingen in zijn omgeving.















Nu zijn ook net de oogjes open... en staart hij lekker wazig de wereld om zich heen in... Hij is nu 15 dagen oud.

Samen met zijn nieuwe vriendje...



En kijk eens hoe hij groeit!... na twee weken van 410 gram naar 1450 gram!!





vrijdag 15 juni 2012

1 week oud


Samen met mama slapen!!
Hier is hij 5 dagen oud.

En hij heeft een prachtige naam gekregen.

Het gezin waar hij straks gaat wonen heeft de naam "PoikaJaVeli" uitgezocht. Dit betekend "zoon en broer" in het fins. Wij vonden de naam Lonely meer een bijnaampje maar wilde hem een stoere naam meegeven. Dit is geworden Lord Logan (Logan naar het personage in Wolverine)

Karolottes Lord Logan PoikaJaVeli


Nog zo'n klein hummeltje.
Lekker slapen op een warm schapenvachtje.


Grote zus Pleun wacht geduldig af wanneer ze met hem mag spelen...


Ondertussen groeit hij gestaag door in zijn slaap...

 Dat groeien gaat dan ook heel erg hard! Hij heeft deze eerste week zijn geboortegewicht verdubbeld en weegt nu 820 gram!

De eerste dagen

Na zo'n heftige en rommelige start hebben we een rustige eerste week achter de rug. Moeder lotte die erg zorgzaam is voor haar zoontje zorgt ervoor dat hij niets tekort komt! Hij kan drinken wat hij wil en dat doet hij dan ook.


1 dag oud, nog met zijn tweetjes...


Vanaf nu alleen samen met mama... die hem goed zal beschermen!


Poetsen poetsen poetsen...


Drinken...


Samen... Lotte beschermt hem wel en houd alles goed in de gaten!


Zo klein hij is al proberen over mama heen te klimmen...

zondag 10 juni 2012

Karolottes Lonely


Na een hele spannende tijd zijn ze er dan.

Een wolfsgrauwe reu (410 gram) en een wolfsgrauwe teef (310 gram).

Lotte begon op donderdagochtend de 62ste dag met een goed verlaagde temperatuur. Ook aan het gedrag was goed te merken dat ze zich aan het voorbereiden was op de bevalling!

We wisten dat er maar twee pups in zouden zitten en dat het best eens een tijdje zou kunnen duren dus al heel fijn dat ze vanzelf netjes optijd is begonnen met de bevalling. Als we kijken naar hoe het met het vorige nest is verlopen had ik ze dezelfde avond of nacht verwacht.

De tijd verstrijkt met veel genestel en gehijg en gepuf. De hele nacht eigenlijk nog vrij rustig op het regelmatig hijgen na. Pas de volgende ochtend begon het serieuzer te worden.

De eerste was al gelijk lastig. Na een lange tijd persen heeft de dierenarts inwendig gevoeld en de pup bleek in een stuit te liggen. Na twee uur persen stonden we eigenlijk op het punt haar mee te nemen naar de kliniek voor evt een keizersnede en toen kwam hij er ineens uit. Het reutje een beetje suf maar ging gelijk richting de melkbar waar de melk al gewoon uitloopt.

Na een pauze van twee uur kwam het teefje er eigenlijk redelijk vlot uit.  Alleen bleek de navelsteng gescheurd dus zo snel mogelijk afbinden. Ze was duidelijk een stukje kleiner dan de eerste maar wel heel levendig. Alleen wou ze niet aan de tepel. Na wat gedraai van lotte met haar naweeën nog een tijdje geprobeerd en ze wou gewoon niet zuigen. Misschien teveel bloed verloren? Of is er iets anders aan de hand? Geen zuigreflex? Even proberen met een flesje maar daar ging ze ook niet op zuigen. Tja wat dan te doen? Met een maagsonde wat melk ingeven in de hoop dat ze wat levendiger zou worden en de rest vervolgens wel zelf af zou kunnen.

Het vervelende is ook nog dat als ze het niet zou redden de ander alleen over zou blijven, iets wat je eigenlijk niet wilt. Dus toch maar blijven proberen, af en toe lijkt het hopeloos maar op bepaalde momenten weer wat levendiger dus weer hoopvoller. Maar het mocht niet baten, zaterdagmiddag kreeg ze steeds meer moeite met ademhalen en om 17.30 uur heeft ze waarschijnlijk melk overgegeven (1.5 uur na de voeding.)Daardoor kwam het haar neus en mond uit en door de ademnood is ze heel snel in mijn armen overleden.

Het is verschrikkelijk, alle moeite voor niets geweest maar het is zo. Het mocht niet zo zijn en het is niet altijd eerlijk. We zijn nu gewoon heel blij dat lotte het goed doet en dat er geen keizersnede is geweest. Nu even rust en maar genieten van het kleine hummeltje.

Nu ligt lotte rustig met haar zoon die gulzig drinkt en lekker bij mama opkrult. Hopelijk blijft hij het goed doen en wordt hij een prachtige grote en vooral lieve saarloos!!

De opvoeding zal wel lukken met zo’n geweldige mama en grote zus pleun.